De totale of gedeeltelijke verwoesting van ongeveer 100.000 woningen leidde ertoe dat de resterende Belgische autoriteiten vanaf 1915, geholpen door de architecten, maatregelen namen om de slachtoffers nieuwe huisvesting te bieden. Er werden tal van architectuurwedstrijden uitgeschreven, door de provincies, de architectenverenigingen, de Nationale Commissie voor de Verfraaiing van het Landleven, het Nationaal Hulp- en Voedselcomité … De bezettende Duitsers steunden voor de wederopbouw op de theorieën van de stedenbouwkundige Josef Stübben (1845-1936), die al voor de oorlog plannen tekende voor Knokke-Het Zoute, Duinbergen en De Haan. Liefdadigheidsverenigingen zoals Asiles des Soldats Invalides Belges, opgericht in Londen in 1915, of Foyer des Mutilés, verzamelden de nodige middelen om woningen voor de oorlogsinvaliden te bouwen.

Ter nagedachtenis aan de inspanningen van de Belgische soldaten en burgers tijdens de Grote Oorlog, besloot de naoorlogse regering van nationale eenheid om op grote schaal woningen te bouwen.

In veel gevallen werd de opoffering van de strijders en verzetslieden herdacht met een herdenkingsmonument. Maar ze werden dus ook herdacht met woningen. Door deze symbolische combinatie van monument en sociale noodzaak werd de woning zowel een patriottisch symbool en een uitnodiging tot sociale cohesie, als een praktisch antwoord op de woningcrisis en de volksgezondheidskwesties.

De tentoonstelling stelt originele documentent, modellen, ontwerpen, perspectieven, affiches, correspondentie en andere documenten van die tijd voor, bewaard in de collectie van de Archives d’Architecture Moderne. Deze werd onder de projectenoproep van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en VISITBRUSSELS opgesteld ter gelegenheid van de herdenkingen van de oorlog 14-18.